පසුගිය අප්‍රේල් මාසයේ පාස්කු ඉරිදා ශ්‍රී ලංකාවට එල්ල වූ ප්‍රහාරත් සමඟ ශ්‍රී ලාංකික සමාජය වෙනස්ම වූ අත්දැකීම් සමුදායකට මුහුණ දුන්නේ ය. එහි අනිටු පල විපාකවලින් පන්නරය ලත් වර්ගවාදීහු මිනිසුන් කලා පෙළන්නට එය ම අවියක් කොට ගත්හ. මේ අනර්ථකාරී බව සමාජයෙන් දුරැලීමට අප සතු ඉදිරි වගකීම් කෙබඳු ද? මේ ඒ ගැන වන විමසුමකි.

පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයත් සමඟ කාලයක් තිස්සේ කැකෑරෙමින් තිබූ වර්ගවාදී ආකල්ප, දේශපාලන උසිගැන්වීම් සමඟ පුපුරා හැළිණි. අවසන සිදු වූයේ ජූලියට පෙරාතුව කළු මැයි මාසයක් ද ලාංකීය ඉතිහාසයේ අලුතින් සටහන් වීම ය. ඉතිහාසය පුනරුච්චාරණය වීම යළිදු වරක් නොවන්නටනම් ‘කළ යුත්තේ කුමක් ද?‘ යන්න ගැන සංවේදී මිනිසුන් තිදෙනකු දැක් වූ අදහස් සමුදායයකි මේ.

ජීවිතයක අගය ජාතිය අනුව අඩු වැඩි නොවන බව අප උගෙන ඇති දහමින් කියා දෙන පාඩම ය. ඒ පාඩම යළිත් වරක් ලෝකයට කියා දෙන්නට තුම්මෝදර මැල්ලකැලේ ජනපදයේ සුජීවනී චන්දිමා දැරූ වෑයම බොහෝ දෙනා ගේ මුවග රැව් දෙන කතාවක් බවට අද පත් ව ඇත්තේ මේ සනාතන සත්‍යය එදා මෙන් ම අදටත් එක සේ වලංගු වන හෙයිනි.

බහුත්වවාදය යනු හුදෙක් විවිධත්වය පමණක් නොවේ. සමාජ බෙදුම් රේඛා අතර ක්‍රියාකාරී අයුරින් අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධය ඇති කර ගැනීම බහුවිධතාවයේ වැදගත් ලක්ෂණයකැයි යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ සිංහල අංශයේ ජ්‍යේෂඨ කථිකාචාර්ය ස්වාමිනාදන් විමල් කියයි.

වත්මන් පාසල් අධ්‍යාපනයෙන් මිශ්‍ර පාසල් සංතල්පය බැහැර කොට ජාතිකත්වය මත පදනම් වූ පාසල්වල දරුවන් හිර කිරීම වත්මන් සමාජ සහජීවනය බිඳ වැටීමට බලපෑ මූලික හේතුවක් බව වාර්ගිකත්වයේ චින්තනයෙන් බැහැර වූ වත්මන් ශ්‍රී ලාංකිකයන් ගේ මතයයි. ඒ ඈත්වීම වර්තමානයේ අප අත්විඳින ගැටලුවලට ඍජුවම බලපා ඇති බව ද ඔවුන් ගේ විශ්වාසයයි. පාස්කු දින සිදු කළ ප්‍රහාරවලින් මෙරට වෙසෙන සමස්ත ජාතීන් අතර වන බැඳීම් විනාශ කරන්නට නොහැකි බව ද මීගමුවේ ඔවුහු තරයේ අදහති.