අපි එක්ක විරසක වෙලා හිටිය අල්ලපු ගමේ අය කිසිම දෙයක් නොවෙච්ච ගානට ආපහු අපේ වළං ගන්න ගමට ආවා ගියා. කොහොම වුණත්, අපිට අපේ නැති වෙච්ච ජීවිත ලැබුණා නේද කියලා ලොකු සතුටක් දැනුණා.”

සංහිඳියාවේ අගය රටකට දැනෙමින් පවතින යුගයක මඩකළපුවේ වැසියෝ සංහිඳියා පොද වැස්සක් අයදිමින් බලා සිටිති. ඒ, සුහදතාව නැතිවුණු තැන අත්වන සෙතක් නැති සේ ම සෑම ජනවර්ගයක ම වුවමනා සැපිරීමෙන් රටට අත්වෙන්නේ මහත් සෙතක් බව ඔවුන් අත්දැකීමෙන් ම අවබෝධ කොට ගෙන ඇති නිසාවෙනි.

හතළිස් නව හැවිරිදි මෙන්ඩිස් ගුණසේකර මට හමුවුණේ වව්නියාව සිදම්බරම්නගර් නැවත පදිංචි කිරීමේ ගමේදී ය. වව්නියාව නගරයේ සිට මේ ගමට ඇති දුර සැතපුම් හතක් පමණකි. එහෙත් පරිපාලන නගරයෙන් ඊට වඩා බොහෝ දුර ඈත පෙදෙසක් සේ එය බලධාරීන්ගේ අවධානයෙන් ගිලිහී ගොස් තිබේ.

පිරිවෙනේ පන්ති කාමරයක් තුළින් දෙමළ භාෂාවෙන් ගාථා සජ්ජායනය කරනු ඇසේ. සාමනේරයන් වහන්සේලා දෙමළ භාෂාවෙන් ධර්ම කරුණු විග්‍රහ කරමින් අදහස් පළ කරන්නේ උන්වහන්සේලාගේ මව් බස දෙමළ යැයි හැඟෙන තරම් අපූරුවටය. උන් වහන්සේලාගේ දෙමළ භාෂා උපදේශකවරිය වූයේ කතෝලික ආගම් කාරියක වූ පනස් හතරවියැති ජාතියෙන් දෙමළ වූ විමලා ජෝෂප් ය. වැනි වියේ ය. භික්ෂූන් වහන්සේ හා ඇය අතර පවත්නා ගුරු ගෝල සබඳතාවට ජාති, ආගම් කිසිත් බාදාවක් නොවන බව පන්ති කාමරය තුළ පැහැදිලිව දක්නට ලැබිණි.

මල් ලියකම් සත්ප්‍රාසාද අතුරින් සියලු ජාතීන්ට එකට එකතු වී ශිල්ප කරන්නට හැකි අපූරු තෝතැන්නක් බවට පේරාදෙණිය සරසවිය පත් කිරීමට සර් අයිවෝ ජෙනිංග්ස් ගත් උත්සාහය පුදුම සහගත ය. ශ්‍රී ලංකාවේ ස්ථාපිත දසපන් සරසවි ගොන්න අතරින් සංහිඳියාවට මඟ කියන සරසවියක් වන්නේද, ඒ පේරාදෙණිය සරසවියම ය. එයට නිදසුන් සපයන්නේ එහි ඉදි කර තිබෙන සියලු ආගමික මධ්‍යස්ථානයි.